Bilirun      بیلی روبین
تستهای مرتبط:
پانل کبدی ، GGT ، AST ، ALT ، ALP ، هپاتیت A و B و C ، CBC ، تست کومبس مستقیم ، هاپتوگلوبین ، شمارش رتیکولوسیت
تست بیلی روبین جهت بررسی افزایش آن انجام می شود.
این تست ممکن است برای کمک به تشخیص علت یرقان و یا بیماری های کبدی ، آنتی همولتیک و انسداد مجاری صفروی بکار رود.
بیلی روبین یک رنگدانه زرد-نارنجی است که از شکسته شدن هِم تولید می شود.
هم جزئی از هموگلبین است که در گلوبوهای قرمز (RBC) وجود دارد بیلی روبین نهایتا توسط کبد پردازش می شود.هر حالتی که سبب تسریع تخریب RBC شود یا روی مراحل پردازش و دفع بیلی روبین اثر گذارد می تواند سبب افزایش سطح بیلی روبین خون شود.

مقادير طبيعي:
بزرگسالان: 4-36 واحد بين المللي بر ليتر( مقدار ان بر اساس کیت و روش انجام در ازمایشگاههای مختلف متفاوت میباشد).در جنس مذكر ممكن است قدري افزايش مشاهده شود.
بچه ها: نوزادان: ميتواند تا دو برابر بيشتر از بزرگسالان باشد.

نوزاد پيش رس:ممكن است قدري بيشتر از بزرگسالان باشد.
كودكان: مشابه بزرگسالان.
توضيح:
ALT آنزيمي است كه اساسا در سلولهاي كبدي يافت ميشود و در تشخيص تخريب سلولهاي كبدي موثر است. همچنين در مقادير كم در قلب،كليه و عضله اسكلتي يافت ميشود. سطوح ALT سرم نسبت به آنزيم ترانس آمينار مشابه ،AST، ميتواند بيشتر باشد. در مورد التهاب حاد كبدي و آسيب كبدي ناشي از مواد شيميايي سطح سرمي ALT به 200 تا 4000 واحد بر ليتر مي رسد. ALT درتمايز بين يرقان(زردی) ناشي از بيماري كبدي و يرقان هموليتيك بكار مي رود. در مورد يرقان، سطوح ALT سرم با منشاء كبد مي تواند بيشتر از 300 واحد باشد؛ درموارد خارج كبدي سطوح ALT ميتواند كمتر از 300 واحد باشد. سطوح ALT سرم معمولا پيش از ظهور يرقان افزايش مي يابد. سطح ALT غالبا با سطح AST بمنظور اهداف تشخيصي مقايسه ميگردد. درنكروز كبد و هپاتيت حاد ALT بطور مشخص از AST افزايش بيشتري دارد، در حاليكه AST درنكروز ميوكارديال(آنفاركتوس حاد ميوكارد) ، سيروز ، سرطان كبد ، هپاتيت مزمن ،و تجمع خون در كبد افزايش بيشتري دارد. سطح ALT در نكروز ميوكارديال طبيعي است يا قدري افزايش ميابد.سطح ALT نسبت به AST درموارد كبدي آهسته تر به حالت طبيعي بر ميگردد.

مقادير طبيعي:

بزرگسالان: 10-35 واحد بر ليتر؛4-36 واحد بين المللي بر ليتر در دماي 37 درجه.در جنس مذكر ممكن است قدري افزايش مشاهده شود.
بچه ها: نوزادان: ميتواند تا دو برابر بيشتر از بزرگسالان باشد.
نوزاد پيش رس:ممکن است قدري بيشتر از بزرگسالان باشد.
كودكان:مشابه بزرگسالان

توضيح:
ALT آنزيمي است كه اساسا در سلولهاي كبدي يافت ميشود و در تشخيص تخريب سلولهاي كبدي موثر است. همچنين در مقادير كم در قلب،كليه و عضله اسكلتي يافت ميشود. سطوح ALT سرم نسبت به آنزيم ترانس آمينار مشابه ،AST، ميتواند بيشتر باشد. در مورد التهاب حاد كبدي و آسيب كبدي ناشي از مواد شيميايي سطح سرمي ALT به 200 تا 4000 واحد بر ليتر مي رسد. ALT درتمايز بين يرقان ناشي از بيماري كبدي و يرقان هموليتيك بكار مي رود. در مورد يرقان، سطوح ALT سرم با منشاء كبد مي تواند بيشتر از 300 واحد باشد؛ درموارد خارج كبدي سطوح ALT ميتواند كمتر از 300 واحد باشد. سطوح ALT سرم معمولا پيش از ظهور يرقان افزايش مي يابد. سطح ALT غالبا با سطح AST بمنظور اهداف تشخيصي مقايسه ميگردد. درنكروز كبد و هپاتيت حاد ALT بطور مشخص از AST افزايش بيشتري دارد، در حاليكه AST درنكروز ميوكارديال(آنفاركتوس حاد ميوكارد)

سیروز جراحت شدید کبد است که توسط بیماری مزمن کبدی ایجاد می شود. از انجایی که بافت سالم کبد در طول مدت زیاد آسیب می بیند توسط بافت اسکار جایگزین می شود و ساختار کبد را تغییر و توانایی عملکرد آن را کاهش می دهد. سیروز همراه با بیماری های مزمن کبدی مختلف دیده می شود و ممکن است چند سال یا حتی چند دهه طول بکشد تا ایجاد شود. برخلاف اسکارهایی که در سایرقسمتهای بدن به وجود می آید، برخی از اسکارهایی که در کبد ایجاد می شود حتی در افراد مبتلا به سیروز برگشت پذیرند.
کبد یک اندام حیاتی است که در قسمت فوقانی سمت راست شکم وجود دارد. در بین سایر عملکردهایی که دارد، مواد مغذی را به اجزای ضروری خون تبدیل می کند. بسیاری از فاکتورهای لازم برای انعقاد طبیعی خون را تولید می کند، مواد سمی که برای بدن مضر هستند را متابولیزه و سم زدایی و صفرا تولید می کند که مایع ضروری برای هضم چربی است. بیماری کبدی می تواند هر یک از این علمکردها را تحت تأثیر قرار دهد. این بیماری ها ممکن است ناشی از عفونت، آسیب فیزیکی، مواجهه با سم، پروسه خودایمنییا نقص ژنتیکی باشند که منجر به انباشته شدن موادی مانند مس یا آهن می شوند. آسیبی که موجب بیماری کبدی شود سبب التهاب، انسداد در جریان صفرا و ناهنجاری های انعقادی می شود. آسیب مزمن می تواند منجر به تجمع بیش از حد بافت همبند یا فیبروز کبد و نهایتاً سیروز کبد شود. سیروز ساختار کبد را تغییر می دهد و ندول های سلولی ایجاد می کند که توسط بافت فیبروز شده احاطه شده اند. چنین بافتی نمی تواند مانند بافت سالم عمل کند و در جریان خون و صفرا در کبد اختلال ایجاد می کند. هنگامی که سیروز پیشرفت می کند، می تواند سایر اندام ها و بافت های بدن را تحت تأثیر قرار می دهد. برخی از این عوارض عبارتند از: